ในวันที่ 4 มกราคม 2554 ผมดีใจมาก ท่ามกลางสิ่งแวดแล้มทีแสนอึดอัด
มันเป็นการรอคอยที่ยาวนาน ซึงเป็นเวลาเหลายเดือนที่ผมต้องพัฒนาตัวเอง
เพื่อเตรียมพร้อมกับการสอบเข้ามหาลัย และ ยังต้องรับมือกับ คำพูด ของผู้คนรอบตัว
ที่บอกกับผม ให้ระวัง กับการผิดหวัง ที่อาจจะเกิดขึ้น กับการคาดหวังของผม
และผมก็คิดว่า "อย่าให้ได้สอบติดนะ จะไปลบคำสบประมาท พวกนั้นให้หมด"
ซึ่งในขณะที่ผมกำลังมีความสุขอยู่นั้น วันถัดมา เป็นการประกาศผลของ โควต้า มช.
วันที่ 5 มกราคม 2554 เป็นวันที่เด็กม.6 ทั่ว ภาคเหนือ รอคอย ที่จะมีชื่อของตัวเอง
ได้ติดประกาศ ภายใต้ คณะในฝัน แต่...ทันทีที่ผมได้รับข่าวร้ายจากเพื่อนๆ
ว่า เพื่อนๆในห้อง ไม่มีใคร ที่ติดโควต้าเลยสักคน
ตอนเย็นนั้น...ผมได้แต่นั่งคิดว่าไม่รู้จะกลับไปมองหน้าเพื่อนได้ยังไง ทั้งๆที่ก่อนจะเกิดเรื่องนี้
ผมยังคิดที่จะกลับไป อวด ว่าผมติดแล้ว สอบแล้วก็ติด และไม่พลาดหวังจากการสอบ
แต่อารมณ์ตอนนั้น มันกลับกัน แทนที่ผมจะมีความสุข อยู่ในค่าย รด. ปีสุดท้ายที่กดดัน
และกลับไป บอกเพื่อนๆ เกี่ยวเก็บความยินดีของผม ที่ทำสำเร็จ
แต่มันทำให้ผมรู้สึกกดดันเพิ่มขึ้นไปอีก จนุึงกับ ร้องไห้ ขณะนั่งฟังบรรยาย
จากครูฝึกทหาร ในตอนหัวค่ำ
"การคาดหวัง คือสิ่งที่ อันตรายที่สุด"
แต่มันทำให้ผมได้รู้ว่า การที่จะทำให้เราไม่พลาดหวัง
คือการ ลงมือทำ เพื่อไปให้ถึง...ความหวัง...นั้น
